Wywiad

z

Wspinaczką

Olivią

Jane

Wood

Jako doświadczona wspinaczka, która wychowała się w Zermatt — zaledwie rzut beretem od Matterhornu — ta góra wcale nie jest "po prostu kolejną górą" dla Olivii, a dotarcie na szczyt będzie spełnieniem życiowego marzenia. We współpracy z Mammutem i Szwajcarią Turystyką, Olivia będzie udokumentowywać każdy krok swojej podróży na jejKonto Instagram Aby nieco przybliżyć kontekst, zadzwoniliśmy do niej, aby dowiedzieć się trochę o jej dzieciństwie w Szwajcarii, miłości do przyrody i niekończącym poszukiwaniu adrenaliny...

Rosnąc, spędzałeś dużo czasu w Zermatt, czyż nie? Czy wspinaczka na Matterhorn była czymś, czego zawsze chciałeś dokonać?

Moja rodzina miała sklep fotograficzny w centrum Zermatt, więc większość mojego dzieciństwa spędziłem tam. Latałem tam sam, nawet gdy miałem siedem lat. Dosłownie budziłem się codziennie widząc Matterhorn. To był ważny element życia mojej rodziny. Razem z dziadkiem chodziliśmy na lokalne spacerem, w górę do punktu widokowego na Matterhorn, i pamiętam, jak pewnego dnia stałem z dziadkami mówiąc: "Kiedyś tam się wspinam". Matterhorn jest dla mnie bardzo specjalny. Zawsze chciałem to zrobić. To dla mnie najbardziej ikoniczna góra i zawsze była ta, którą chciałem zdobyć.

Nawet wtedy, czy byłeś zafascynowany na zewnątrz?

Tak, tak właśnie było. Dosłownie rzucałem się we wszystko, może dlatego, że dorastałem w otoczeniu tych dużych gór. Jako dziecko po prostu bawiłem się w górach albo schodziłem nad rzekę i nigdy nie czułem strachu.

Twoja rodzina miała też st. bernardów, prawda? To klasyczny element życia górskiego w Szwajcarii.

Mieliśmy pięciu bernardynów. Pomagali w akcjach ratowniczych w górach, razem z lokalnymi przewodnikami, ale głównie byli wykorzystywani w rodzinnym biznesie fotograficznym moich rodziców. Byli zabierani na punkty widokowe, a turyści fotografowali się z bernardynami, ponieważ stanowili one ikoniczną część krajobrazu. To jest główne, z czego wszyscy znają Zermatt.

I czy tradycyjnie służyły one do ratowania w górach, prawda?

Tak, były to psy ratownicze, używane do znajdywania ofiar w śniegu. Zagłębiłem się w ich historię i z tego, co przeczytałem, istnieje przełęcz biegnąca z Szwajcarii do Włoch, zwana Wielkim Przełęczą Świętego Bernarda, która była naprawdę niebezpieczna — nie tylko dlatego, że była wysoko w górach, ale także z powodu ataków najeźdźców. W końcu na przełęczy zbudowano schronisko górskie, gdzie trzymano psy, które później były znane jako bernardyny, które starały się ratować rannych ludzi w okolicy. I to wszystko jakoś stamtąd się wywodziło. To całkiem fascynujące, jeśli się w to wgłębi.

Kiedy przerzuciłeś się z jedynie przesiadywania na świeżym powietrzu jako dziecko na myślenie: "Dobrze, to jest to, co chcę robić

Wspinalem się dużo, kiedy byłem dzieckiem z dziadkiem. Często zabieral mnie do Lake District. Jako dziecko nie zdobyłem żadnego szczytu 4000 metrowego w Zermatt, ale działałem dużo wspinaczek i wspinaczki. Potem, na uczelni, dolaczylem do klubu wspinaczki górskiej, i to właśnie wtedy wszystko się zaczeło

Wykonaliśmy kursy umiejętności zimowych w Cairngorms... pojechaliśmy na wspinaczkę... robiliśmy wspinaczkę wewnątrz pomieszczenia. Wtedy zacząłem traktować rzeczy poważniej, zacząłem przekraczać swoje granice. Zawsze lubiłem chodzić po górach i wspinać się, ale jeśli chodzi o naprawdę duże rzeczy, to dla mnie uniwersytet był punktem zwrotnym - wspinanie się po dużych trasach w Szkocji. Niektórzy chłopacy w klubie byli zawodowcami, byli szalonymi wspinaczami - więc robiłem rzeczy, które były zupełnie poza moją strefą komfortu, ale szybko zbudowało to moją pewność siebie.

Z tamtego miejsca zacząłem starać się podążać za przyjaciółmi, którzy byli o wiele lepsi ode mnie. Pod względem wspinaczki byłem wówczas początkującym. Oglądałem ich i jak wspinają się po ścianach, próbując nauczyć się umiejętności związanych z liną. I tak po prostu poszło dalej, wybierając się do Chamonix, wspinając się na wielkie alpejskie trasy. Robiąc to wszystko, moje zaufanie rosło. Moja pierwsza duża trasa alpejska była około pięć lat temu i zakochałem się w tym całkowicie, ponieważ było to takie niebezpieczne.

Jak takie coś różni się od dnia nad jeziorem?

Ryzyko jest po prostu... nie wiem... może dziesięć razy większe niż coś takiego jak spacer na Scafell? Nie wiem, czy słowami można to opisać. Za każdym razem, gdy tam wychodzę, tracę mowę. Te trasy w Chamonix albo w Dolomitach... są wielkie. To nieziemskie.

To inna skala. Dotarcie na szczyt Matterhornu to nie jest zwyczajny spacer, a ostatnie 4000 stóp to długa wspinaczka. Jak się przygotowujesz do czegoś takiego? O jakie sprawy musisz zadbać?

Muszę sprawić, żeby moja kondycja była wystarczająca, abym miał jak najlepszą szansę na zdobycie szczytu. Trening z celem jest o wiele łatwiejszy. Będę priorytetowo traktować sprawność górską oraz umiejętności efektywnego poruszania się. Spróbuję naśladować ten sam rodzaj ruchu na skałach - ćwiczyć na skalach o stopniu 2 lub 3, oraz wspinaczka Vdiff, ale noszenie plecaka i butów wspinaczkowych, podczas gdy zazwyczaj na coś takiego nosi się buty wspinaczkowe. Chcę przyzwyczaić się do poruszania się na tych wspinaczkach z plecakiem na plecach - ponieważ może to być dość niewygodne.

Więc niemal symulujesz sytuację?

Tak, dokładnie. A potem wykonam trening siłowy i wiele treningów kardio, aby pomóc w wysokości - dużo dużych, długich dni na pagórkach.

Jak wysokość wpływa na rzeczy?

To wpływa na każdego inaczej. Kiedy byłam w Nepalu, był tam facet, który był z nami, a zaczął pokazywać objawy obrzęku płuc, czyli kiedy płyn zaczyna gromadzić się w płucach, na wysokości około 4 800 metrów. To jest jedno z największych problemów, i faktycznie może cię zabić, jeśli nie będzie leczone poprawnie. A potem są bóle głowy i trudności z oddychaniem—co sprawia, że wszystko staje się znacznie trudniejsze. Więc im jestem w lepszej formie, tym lepiej. Ale jeśli chodzi o Matterhorn, to nie jest tak wysoko—myślę, że moja choroba wysokościowa dotknęła mnie około 5 200 metrów, i miałam tylko bóle głowy i lekko się kręciło w głowie.

Jest wiele rzeczy, o które musisz wtedy pomyśleć. Przypuszczam, że wspinaczka to wiele zmiennych - to nie tak jak bieg na sto metrów na bieżni ani pływanie w basenie.

To zabawne, że to mówisz. Gdy wchodzisz na szczyt góry, nie masz przeciwników jak w innych sportach. Myślę, że w tradycyjnych sportach ciągle trenujesz, by pokonać kogoś innego – być szybszym lub silniejszym od nich. Ale wspinaczka po prostu nie jest taka. Wkładasz w to takie samo wysiłek, ale zazwyczaj po to, aby dołączyć do kogoś i zrobić coś, czego zwykle byś nie był zdolny. To nie jest normalne. Myślę, że to właśnie mnie tak do tego przyciąga.

To kwestia wpadnięcia w ten stan „flow state”—po prostu robienie rzeczy naturalnie

Tak, nie chcesz o tym myśleć. Wiem, że ryzyko istnieje, ale o tym nie myślę.

Czy masz ulubione miejsce w Wielkiej Brytanii, gdzie lubisz wspinać się?

Zimą byłoby to w Szkocji. Nie robiłem tam zbyt wiele zimowych rzeczy, ale to miejsce, w którym można budować pewność siebie w zimowym wspinaniu. Ale są też Jeziora. Uwielbiam Langdales do wspinaczki - jest tam kilka pięknych skał do wspinania się w ładny słoneczny wieczór. Kocham też Walie, ale nie mogłem się tak bardzo cieszyć. Są tam piękne trasy wspinaczkowe.

I co z Europą?

Zawsze wracam do Zermatt, bo to dla mnie drugi dom. Jest tam tak bezpiecznie - nie ma tam samochodów, są tylko małe taksówki elektryczne. A w niedzielę nie wolno uprawiać ogrodu ani robić prania - a jeśli coś takiego zrobisz, to dostajesz mandat. To niesamowite. A brzoskwiniowa herbata mrożona jest wyśmienita. A potem jest jeszcze Włochy. Gran Paradiso to piękny park narodowy. Wciąż alpejski, ale nie ma w nim wspinaczki technicznej.

Gdzie jest dla Ciebie całe to zamieszanie? Czy gdy wracasz po wielkiej przygodzie? Czy gdy jesteś tam na zewnątrz?

To uczucie na końcu—zwykle jestem nieco oszołomiony, i potrzebuję trochę czasu, żeby zrozumieć, co właśnie zrobiłem—ale dla mnie, to to. To jest adrenalina. Tego pragnę w moim życiu.