Bekijk nu: "L'Envol" met Katherine Choong
Katherine Choong, de eerste Zwitserse vrouw die een 9a-route heeft beklommen, is op zoek naar een nieuwe uitdaging. Deze uitdaging heet «Fly», is 550 meter lang, bestaat uit 20 touwlengtes – waarvan de drie moeilijkste beoordeeld zijn als 8b, 8c en 8b+ – en bevindt zich in het Lauterbrunnendal in Zwitserland. Katherine's film «L'envol» toont de atlete die op haar mentale en fysieke limiet klimt, en de uitdagingen en gelukkige momenten die een touwteam met haar eigen partner met zich meebrengt.
Een persoonlijk verslagÂ
Na zo'n twintig jaar klimmen op single-pitch routes en in wedstrijden, had ik behoefte aan nieuwe uitdagingen. Daarom begon ik in 2021 met het aanpakken van enkele moeilijke grote multi-pitch routes. In 2023, na het beklimmen van verschillende van deze routes, waaronder “Hattori Hanzo” 8b+ max (280 meter) en “6.4 Sekunden” 8b+ max (170 meter), voelde ik me eindelijk klaar om het onmogelijke te proberen: Vliegen.Â
Bekijk de film:
Katherine Choong probeert de multi-pitch route Fly (8c, 550m) te beklimmen in het Lauterbrunnendal, Zwitserland.Â
Wat ik leuk vind aan rotsklimmen is dat er geen ruimte is voor competitie. De uitdaging is om tegen jezelf te strijden en een stapje extra te zetten. Het gevoel dat je lichaam en geest in perfecte harmonie zijn om prestaties te leveren waarvan je nooit had gedacht dat je ze zou kunnen bereiken. Die behoefte om een beroep te doen op middelen waarvan je geen idee had dat je ze had, om oplossingen te vinden voor de complexe problemen die de rots opwerpt en om te blijven geloven wanneer niets meer mogelijk lijkt. Wanneer het spel zo dicht bij de grenzen van onze prestaties komt, is het vooral de steun van je partner die je in staat stelt de top te bereiken. Het avontuur dat je samen beleeft, emoties zoals angst en twijfel maar ook vreugde; de momenten van medeplichtigheid en zelfverbetering, binden je op een heel speciale manier en vullen je geheugen met onvergetelijke momenten. Ik voel me nooit alleen in mijn uitdaging en daarom had ik voor dit project de persoon nodig die ik het meest vertrouwde, mijn partner Jim Zimmerman.
Samen klimmen is de beste therapie die je kunt hopen! Bij moeilijkheden moet je leren communiceren, je gedachten duidelijk maar constructief uiten. Op 500 meter hoogte kun je niet zomaar tegen je partner schreeuwen of stoppen met praten. Je moet samen een oplossing vinden om de obstakels te overwinnen en de top te bereiken.
Tijdens onze eerste beklimmingen op Fly was elke beweging extreem moeilijk, en ik was net zo dicht bij het aan elkaar koppelen van de bewegingen als bij het ooit naar een eenhoornparade gaan. Maar dag na dag verbeterde onze techniek, we begonnen de bewegingen onder de knie te krijgen totdat we klaar waren om een volledige poging te starten.
Na om 6.30 uur te zijn begonnen met klimmen, hadden we op de eerste dag de eerste 16 touwlengtes (voornamelijk tussen 7b en 7c+) beklommen, evenals de 17e touwlengte (8b) net voor het vallen van de avond! Ons plan was om op een portaledge te slapen en dan op de tweede dag de laatste 3 touwlengtes, die het moeilijkst waren, te beklimmen.
Toen ik wakker werd, smeekte mijn uitgeputte lichaam me om op te geven. Twijfel sloeg toe. Even voelde ik de drang om op te geven. Maar Jim vond de woorden om me te steunen en me de kracht te geven om alles te geven. Ik probeerde de crux voor de eerste keer (19e touwlengte 8c) en ik viel bij het eerste moeilijke gedeelte. Geen paniek, ik had nog een beetje kracht voor een laatste poging. Ik ging in mijn bubbel voor een uur rust en ontdaan van de druk die op me drukte, herwon ik mijn zelfvertrouwen. Toen ik die touwlengte opnieuw begon, verdween de angst zodra ik de allereerste bewegingen maakte. Het was gewoon de muur en ik. Ik passeerde de eerste crux, maar ik voelde mijn armen op het punt staan te exploderen. Ik ging door, vechtend tegen de drang om los te laten bij elke beweging, mijn armen losschuddend na elke greep. Ik bevond me bij de laatste crux, een paar meter van de standplaats. Mijn geloof erin was zo sterk, ik voelde Jim's aanmoedigende woorden, ik gaf alles wat ik nog had... En ik viel, Ă©Ă©n setje van de standplaats. De teleurstelling en frustratie om zo dicht bij mijn doel te zijn gekomen, maar te falen, was immens. De weken daarna regende het in Zwitserland, waardoor ik geen kans kreeg om het opnieuw te proberen.
Als klimmen als vliegen voelt.
Als klimmen als vliegen voelt.
Ik voel dat ik de mogelijkheid moet accepteren dat ik mijn project dit jaar niet zal kunnen voltooien. Misschien zal het me nooit lukken? Wanneer ik uit mijn comfortzone stap en aan een 'onmogelijke' uitdaging begin, maakt de angst voor falen me soms onzeker over mijn capaciteiten. Een gevoel van kwetsbaarheid doet me twijfelen aan de betekenis van wat ik doe. Waarom zoveel tijd en energie investeren en uiteindelijk niet 'de trofee mee naar huis nemen'? Dit stemmetje dringt zich op in mijn gedachten: Heb ik mijn doelen te hoog gesteld? Heb ik voldoende middelen?
Aan een moeilijk project beginnen is soms een ingewikkeld proces dat je dwingt je emoties te verkennen. De manier waarop ik met deze druk omga, is door te bedenken dat ik dit uiteindelijk doe omdat klimmen me gelukkig maakt, of ik nu klim of niet. En dan is de magie van een project, de echte uitdaging, wanneer je van tevoren niet zeker weet of je het kunt doen, wanneer het in het begin zelfs onmogelijk lijkt. Dit pad heeft me geleerd om te gaan met de frustratie van het niet altijd snel bereiken van mijn doel en om mijn zelfvertrouwen te behouden. Het succes van dit project is vooral dat ik ben uitgedaagd, de band met mijn partner heb versterkt door ongelooflijke herinneringen, en ik heb er enorm van genoten. Dus ik kom terug! Â
Een grote dank aan mijn partner Jim. Zonder hem zou niets mogelijk zijn geweest. Aan Nicolas Falquet voor het klimmen van meters en meters om onze avonturen vast te leggen, aan mijn sponsors en aan de openers van deze 3 uitzonderlijke routes (Roger Schäli, Michel Pitelka, Markus Iff, Bernd Rathmayr, Mäx Grossman, Stephan Eder en Matthias Trottmann).Â
