Een

interview

met

bergbeklimmer

Olivia

Jane

Wood

Als ervaren klimmer, die opgroeide in Zermatt – slechts een steenworp verwijderd van de Matterhorn – is deze berg verre van ‘gewoon nog een berg’ voor Olivia, en de top bereiken zal de verwezenlijking zijn van een levenslange droom. In samenwerking met Mammut en Switzerland Tourism zal Olivia elke stap van haar reis documenteren op haarInstagram account —maar om het toneel een beetje te zetten, belden we haar op om wat meer te weten te komen over haar jeugd in Zwitserland, haar liefde voor de buitenlucht en de eindeloze zoektocht naar adrenaline...

Je bracht als kind veel tijd door in Zermatt, toch? Was het beklimmen van de Matterhorn iets wat je altijd al wilde doen?

Mijn familie had een fotowinkel in het centrum van Zermatt, dus bracht ik het grootste deel van mijn jeugd daar door. Ik vloog er zelfstandig naartoe, zelfs toen ik zeven jaar oud was. Ik werd letterlijk wakker met de Matterhorn elke ochtend. Het was een groot deel van het leven van mijn familie. Mijn opa en ik maakten deze lokale wandelingen, naar dit uitkijkpunt op de Matterhorn, en ik herinner me dat ik op een dag met mijn grootouders stond te zeggen: "Ik ga daar ooit naartoe klimmen." De Matterhorn is voor mij heel speciaal. Het is de berg die ik altijd al heb willen beklimmen. Voor mij is het de meest iconische berg, en het was altijd degene die ik wilde beklimmen.

Was je zelfs toen al geobsedeerd door de buitenlucht?

Ja, dat was ik denk ik. Ik zou me letterlijk in alles storten, en misschien kwam dat omdat ik opgroeide tussen deze grote bergen. Als kind speelde ik gewoon in de bergen, of ging naar de rivier, en ik voelde me nooit bang.

Had jouw familie ook Sint-Bernards, toch? Ze zijn een klassiek onderdeel van het bergleven in Zwitserland.

We hadden vijf Sint Bernards. Ze speelden een rol in bergredding, met de lokale gidsen, maar ze werden voornamelijk gebruikt voor de fotografiezaak van mijn ouders. Ze werden meegenomen naar een uitkijkpunt, en dan werden toeristen gefotografeerd met de Sint Bernards, omdat ze zo'n iconisch onderdeel waren van het landschap. Ze zijn het belangrijkste dat iedereen weet over Zermatt.

En ze waren traditioneel voor bergredding, nietwaar?

Ja, het waren zoek- en reddingshonden, gebruikt om slachtoffers in de sneeuw te vinden. Ik ben diep in hun geschiedenis gedoken, en van wat ik heb gelezen, is er een pas die van Zwitserland naar Italië loopt, genaamd de Grote Sint-Bernhardpas, die echt gevaarlijk was - niet alleen omdat het hoog in de bergen lag, maar ook vanwege aanvallen van indringers. Uiteindelijk werd er een berghut op de pas gebouwd, en daar werden honden gehouden, die later bekend stonden als Sint-Bernards, die probeerden gewonde mensen in het gebied te redden. En dat is eigenlijk allemaal daaruit voortgekomen. Het is behoorlijk fascinerend als je er dieper induikt.

Wanneer ging je van gewoon ronddwalen in de buitenlucht als kind naar het idee van, "Dit is wat ik wil doen

Ik klom veel toen ik klein was met mijn opa. Hij nam me altijd mee naar de Lake District. Ik heb als kind nooit 4.000 meter toppen beklommen in Zermatt, ik heb veel gewandeld en gerockt. Maar toen ik op de universiteit zat, ben ik lid geworden van de bergbeklim- en klimclub, en daar begon het allemaal echt

We volgden wintercursussen in de Cairngorms… we gingen rotsklimmen… we deden indoor klimmen. Dat was het moment dat ik dingen serieuzer begon te nemen en mijn grenzen begon te verleggen. Ik had altijd al interesse in wandelen en klauteren, maar wat betreft echt grote dingen, was de universiteit de game changer—het beklimmen van de grote routes in Schotland. Sommige jongens in de club waren profs, ze waren waanzinnige klimmers—dus ik deed dingen die volledig buiten mijn comfortzone lagen, maar het bouwde al snel mijn zelfvertrouwen op.

Vanaf dat moment begon ik te proberen om mee te gaan met vrienden die veel beter waren dan ik. Wat betreft klimmen was ik destijds een beginner. Ik keek naar hen en hoe ze klommen, en probeerde de touwvaardigheden te leren. En van daaruit ging het gewoon verder, naar Chamonix gaan, enkele grote Alpineroutes doen. En al dat heeft mijn zelfvertrouwen opgebouwd. Mijn eerste grote Alpineroute was ongeveer vijf jaar geleden, en ik werd er helemaal verliefd op, omdat het zo gevaarlijk was.

Hoe verschilt zoiets van een dag in de meren?

Het risico is gewoon... Ik weet het niet... misschien wel tien keer groter dan zoiets als een wandeling maken naar Scafell? Ik weet niet of woorden het kunnen beschrijven. Het maakt me elke keer sprakeloos als ik daar ben. Die routes in Chamonix of de Dolomieten... ze zijn groots. Het is buitenaards.

Het is een andere schaal. De top van de Matterhorn bereiken is niet zomaar een casual wandeling, en de laatste 4,000 voet is één lange klim. Hoe train je voor zoiets? Aan welke soort dingen moet je denken?

Ik moet mezelf fit genoeg maken om mezelf de beste kans te geven om de top te bereiken. Het is veel gemakkelijker om te trainen met een doel. Ik zal prioriteit geven aan bergfitheid en efficiënte bewegingsvaardigheden. Ik zal proberen dezelfde soort rotsbewegingen na te bootsen - oefenen op graad 2 of 3 klimpartijen en Vdiff-klimmen, maar met een rugzak en bergschoenen, terwijl je normaal gesproken klimschoenen zou dragen. Ik wil eraan wennen om met een rugzak op mijn rug te bewegen op deze klimpartijen - want het kan behoorlijk onhandig zijn.

Dus je bootst bijna de situatie na?

Ja, precies. En dan ga ik krachttraining en veel cardiotraining doen, om te helpen met de hoogte - genoeg grote, lange dagen in de heuvels.

Hoe beïnvloedt de hoogte dingen?

Het beïnvloedt elke individu anders. Toen ik in Nepal was, was er een man bij ons die begon tekenen te vertonen van longoedeem, waarbij vocht begint op te hopen in de longen, op ongeveer 4.800 meter. Dat is een van de grootste problemen, en het kan je daadwerkelijk doden als het niet correct wordt behandeld. En dan zijn er nog hoofdpijn en buiten adem zijn - dat maakt alles veel moeilijker. Dus hoe fitter ik ben, hoe beter. Maar wat de Matterhorn betreft, je bent niet zo hoog - ik denk dat mijn hoogteziekte toesloeg rond de 5.200 meter, en ik kreeg alleen hoofdpijn en voelde me een beetje draaierig." .

Er is dan veel waar je over moet nadenken. Ik veronderstel dat er veel variabelen zijn bij het klimmen - het is niet zoals wanneer je honderd meter op een baan rent, of in een zwembad zwemt.

Grappig dat je dat zegt. Als je een berg beklimt, heb je geen tegenstanders zoals bij andere sporten. Ik denk dat bij traditionele sporten je constant traint om iemand anders te verslaan - sneller te zijn, of sterker dan hen. Maar klimmen is gewoon niet zo. Je steekt dezelfde inspanning, maar meestal is het om samen te werken met iemand om iets te doen wat je normaal gesproken niet zou kunnen. Het is niet normaal. Ik denk dat dat is wat me er zo aantrekt.

Is het een kwestie van in die 'flow state'-achtige toestand komen, gewoon dingen natuurlijk doen?

Ja, je wilt er niet aan denken. Ik weet dat de risico's er zijn, maar ik denk er niet aan.

Heb je een favoriete plek in het Verenigd Koninkrijk waar je graag klimt?

In de winter zou het in Schotland zijn. Ik heb daar niet veel winterspullen gedaan, maar dat is de plek om zelfvertrouwen op te bouwen in winterbergsportspullen. Maar dan zijn er de Meren. Ik hou van de Langdales om te klimmen - er zijn daar mooie rotsen om op een mooie zonnige avond te klimmen. Ik hou ook van Wales, maar ik heb er niet zoveel van kunnen genieten. Er zijn daar prachtige klimmen.

En hoe zit het met Europa?

Ik ga altijd terug naar Zermatt, omdat het voor mij als een tweede thuis is. Het is zo veilig - er zijn geen auto's toegestaan, er rijden slechts kleine elektrische taxi's. En dan op zondag mag je niet tuinieren of wassen - als je dat wel doet, krijg je een boete. Het is geweldig. En de perzik ijsthee is om voor te sterven. En dan is er ook nog Italië. De Gran Paradiso is een prachtig nationaal park. Het is nog steeds alpine, maar er is geen technisch klimmen in.

Waar is de opwinding hiervan voor jou? Is het wanneer je terugkomt van een groot avontuur? Of is het wanneer je daarbuiten bent?

Er is dat gevoel aan het einde—ik raak meestal een beetje van slag, en ik heb wat tijd nodig om te bedenken wat ik net heb gedaan—maar voor mij, is het dat. Het is de adrenaline. Dat is wat ik in mijn leven verlang.