De goede strijd: Buiten voor iedereen
22/06
@Pattie Gonia, Tomi Ceppi
Pattie Gonia, Tomi Ceppi
Ashleigh Maxwell
‘Weet je, er gaat een zekere mate van opoffering en kwetsbaarheid gepaard met zo zichtbaar te zijn als ik ben,’ zegt Erin Parisi. ‘Maar die boodschap moet verspreid worden: we moeten de bruggen creëren voor transpersonen om te zien dat ze hun weg naar avontuur kunnen vinden.’ Parisi deinst nog steeds terug voor de titel van pleitbezorger. Maar door meer dan haar eerlijke aandeel van de inherente angsten, zelftwijfel en vrees te overwinnen die wij allemaal ervaren bij het spreken, heeft Parisi zich erbovenuit gestegen in de missie om van de buitenwereld een ruimte voor iedereen te maken
De lokale van Colorado was weinig bekend in 2018 toen ze aankondigde dat ze zich ten doel stelde de eerste transgender atleet te worden die de Zeven Summits beklom en de transvlag op het hoogste punt van elk continent liet wapperen.
De ervaren bergbeklimster heeft het grootste deel van haar leven geklommen. Maar na haar transitie in 2016 verplaatsten de persoonlijke doelen van Parisi zich naar een missie om het verhaal voor de transgendergemeenschap in de buitenlucht te veranderen.
"Ik voelde me uiteindelijk in de schaduwen geduwd en dat ik mijn stem verloor door mijn transitie," zegt Parisi. "Ik wilde erbovenuit steken, waar ik niet in de schaduwen geduwd kon worden. Hier zijn geen schaduwen. Dat is de plek waar ik wilde zeggen: 'Dit ben ik. Ik ben trots.'"
In de afgelopen vier jaar heeft Parisi Mount Kosciuszko in Australië, Mount Kilimanjaro in Tanzania, Mount Elbrus in Rusland, Aconcagua in Argentinië en meest recentelijk, Mount Vinson in Antarctica beklommen. Nu staat ze op het punt om aan de voorlaatste beklimming in haar Zeven Summits-queeste te beginnen: Denali.
Gedurende drie zware weken deze maand zal Parisi proberen de 6.190 m hoge Alaskareus te beklimmen.
Haar verhaal delen via haar non-profit,TranSending 7" translates to "TranSending 7 , Parisi heeft haar inspanningen gewijd aan het bevorderen van transgenderrechten, met een speciale focus op toegang tot sport. Het onderwerp van transgender mensen die deelnemen aan competitieve sporten is de afgelopen jaren in de schijnwerpers gezet, met stappen van sommige prominente organisaties en overheidsleiders om toegang tot sportcompetities en atletische programma's te beperken.
Richtlijnen voor deelname tussen sporten variëren aanzienlijk en onderzoek om besluitvorming op het hoogste niveau te sturen is beperkt. Dit komt grotendeels doordat er zo weinig transgender atleten zijn in de competitieve sfeer, en zelfs nog minder die op een elitair niveau meedoen.
Parisi's inspanningen om de hoogste top op elk continent te bereiken benadrukken de barrières waar de transgemeenschap nog steeds mee te maken heeft in de sportarena, zelfs in individuele activiteiten.
"Ik wilde erboven staan, waar ik niet in de schaduwen gedrukt kon worden."
Ik kon vroeger overal naartoe gaan en alles doen wat ik wilde, weet je," zegt ze. "Mijn bestaan werd niet gezien als een misdaad. En nu is mijn bestaan op veel plaatsen waar ik kom een misdaad."
"Maar natuurlijk ben ik teruggegaan naar Tanzania en Rusland om die bergen te beklimmen ondanks de wetten die in die landen zijn ontworpen om mij te onderdrukken. Ik beschouw het niet als vanzelfsprekend, want lange tijd voelde ik dat ik die kans heel erg was kwijtgeraakt, en op veel manieren was ik die kans ook echt kwijt."
De hindernissen waar Parisi mee te maken heeft gehad, zijn de inspiratie geworden voor haar focus op de toegankelijkheid van sportprogramma's voor transgender jongeren.
Op dit moment hebben in de Verenigde Staten 18 staten wetten ingevoerd om transgender jongeren te verbieden of te beperken om deel te nemen aan schoolsporten.
Veel kansen komen voort uit het beoefenen van sport. Het is een groeimogelijkheid vanaf jonge leeftijd, en dat wordt ontnomen aan transpersonen."
Het kost enorm veel politieke energie om een zeer kleine minderheid de kop in te drukken. We zetten kinderen buiten spel en missen de kans om bondgenootschappen te smeden met mensen die in de toekomst deze gebieden zullen beschermen en verzorgen."
Parisi zegt dat het de verantwoordelijkheid is van anderen in de buitengemeenschap om de jongere generatie te betrekken en een veilige ruimte voor inclusie te creëren.
"Ik hoop dat ik een klein kanaal kan bieden voor mensen om contact te maken met die ruimte, ten behoeve van hun gezondheid en ten behoeve van de ruimte."
"Ik geloof echt dat, uiteindelijk, wanneer de collegesporten, de Olympische Spelen, het winnen en op het podium staan voorbij zijn, wat sport ons achterlaat is het recht en het vermogen om de natuur in te gaan op jouw openbare grond, diep adem te halen en te genieten van de gezondheidsvoordelen van in de natuur zijn en deel te nemen aan deze activiteiten."
Dit is een gevoel waar vele sportorganisaties op het hoogste niveau mee instemmen, waaronder het Internationaal Olympisch Comité, dat in zijn handvest heeft geschreven dat de 'beoefening van sport een mensenrecht is.'
Parisi hoopt dat het delen van haar verhaal andere mensen in de LGBTQ-gemeenschap zal helpen om controle te krijgen over hun eigen verhaal, waardoor de buitenruimte een plek wordt voor iedereen.
"Ik had geen zichtbaar rolmodel toen ik 12, 13, 14 was," zegt ze. "Ik voelde me gewoon geïsoleerd en gestigmatiseerd. Ik dacht niet dat er een mogelijkheid was om uit de kast te komen.
"De reden dat ik mijn verhaal wil delen is omdat ik weet dat om twee uur 's nachts, iemand die zich gestigmatiseerd, alleen en over het algemeen niet omarmd voelt door de samenleving, mijn verhaal zal vinden en zal zeggen, 'dit is een transgenderverhaal, en het is oké om erover te praten, en ik ben niet anders, en ik hoef niet te onderdrukken wie ik ben.'
Ontdek meer over het non-profit van Erin Parisi, en volg haar Seven Summits missie op de website van TranSending 7Bezoek de website
