Voor ClimbAID in Libanon
09 / 21
@Adriana Stöhr
Adriana Stöhr
Adriana Stöhr
Een ervaringsverslag van Adriana Stöhr, Textielingenieur Textiele Veiligheidsproducten, Klimuitrusting bij Mammut
Ongeveer vier jaar geleden reisde ik voor het eerst alleen door delen van het Midden-Oosten. Het ontdekken van de rijke culturen, heerlijk eten en het ontmoeten van de ongelooflijk hartelijke lokale bevolking maakten die reis een van mijn meest gekoesterde avonturen tot nu toe.
Mammut wilde een werknemer de kans geven om te ondersteunenKlimhulp Ter plaatse, ervaar hun werk, draag bij aan de samenwerking en hun missie in Libanon. Toen ik dat hoorde, wist ik dat ik moest solliciteren!
Week 1
Vandaag markeert een week sinds ik aankwam op het vliegveld van Beiroet met een koffer vol medicijnen (meer over het dagelijks leven in Libanon in een aankomende post) en klimuitrusting.
Mijn korte tijd hier heeft me al geleerd dat:
Ja, ik kan mijn gewicht aan Libanees eten opeten
Gas vinden en tanken voor je auto kan tot 5 uur duren
Een constante stroomvoorziening is een luxe die de meeste mensen hier niet hebben
Verkeersregels zijn slechts suggesties.
De meeste taal-apps zijn nutteloos om het lokale Arabische dialect te leren
Libanon is een kwart zo groot als Zwitserland, heeft een lokale bevolking van ongeveer 4,5 miljoen, maar herbergt tussen de 1,5 en 2 m vluchtelingen
18 erkende religieuze groepen leven zij aan zij door het hele land
Het werk van ClimbAID hier heeft echt een betekenisvolle impact op zowel de deelnemers als de lokale gemeenschap
en vooral: hier kan niets worden voorspeld!
Ik ben enthousiast om de kans te hebben om mijn passie voor klimmen te delen met de ClimbAID-familie. Ik kijk ernaar uit om ze beter te leren kennen, evenals het vinden van nieuwe manieren om het ClimbAID-team de komende drie weken te ondersteunen.
Dus, als je net zo enthousiast bent als ik om te zien wat ik de komende weken zal ervaren met ClimbAID in Libanon, stem dan af op mijn volgende wekelijkse update!
En vergeet niet ClimbAID te volgen opFacebook en Instagram eveneens!
Tot ziens bij de rots,
Adriana
Week 2
Bij een bezoek aan een buitenlandse land, moet men doorgaans bepaalde dingen zien of ervaren, of men, zogezegd, "er niet geweest is". Volgens mijn mede-internationale vrijwilligers is de ontgroening voor Libanon tegenwoordig voedselvergiftiging. Omdat ik vastbesloten ben echt een authentiek verblijf te hebben, heb ik mezelf een goede dosis koorts en maagproblemen bezorgd die het grootste deel van mijn tweede week hier duurden... gelukkig had ik genoeg medicijnen!
Chtoura city center, the commercial center of the Bekaa Valley and home of the ClimbAID house
Helaas is voedselvergiftiging een onaangenaam onderdeel geworden van het dagelijks leven van veel Libanese mensen. Het is een van de vele symptomen van de huidige economische crisis in het land. Een recent rapport van de Wereldbank plaatste Libanon mogelijk in de top 3 van wereldwijd ergste economische crises sinds de 19e eeuw. De lokale valuta heeft sinds het einde van 2019 ongeveer 90% van zijn waarde verloren en de reserves van buitenlandse valuta die worden gebruikt om essentiële goederen zoals brandstof te importeren ontbreken. Het tekort aan brandstof zorgt niet alleen voor kilometerslange rijen bij benzinestations, maar ook voor landelijke stroomuitval als gevolg van de afhankelijkheid van Libanese energiecentrales van brandstof om te kunnen functioneren. In ons appartement zijn we beperkt tot ongeveer 5 - 6 uur stroom per dag. Dit betekent dat voedsel koelen bijna onmogelijk is, waardoor voedsel bederft en je maag af en toe te verduren krijgt.
"Tijdens het incheckgedeelte zeiden ze dat ClimbAID aanvoelt als een tweede familie voor hen. Het is een veilige ruimte waar ze zich empowered kunnen voelen."
Een ander zorgwekkend aspect van de crisis is een toename van kleine diefstallen die steeds creatiever worden. Nog maar een paar dagen geleden bleef onze auto steken in een putdeksel bij het verlaten van de snelweg in Beiroet. Iemand had de deksel verwijderd om het metaal te verkopen. Gelukkig trok een vriendelijke lokale persoon ons er met weinig moeite uit. Het verwisselen van een band is noodzakelijkerwijs een nieuwe vaardigheid van mij geworden. Dit zijn slechts een paar van de vele problemen waarmee mensen in Libanon dagelijks worden geconfronteerd
My roommate Raelyn and I prepared for all events – also changing tires
Deze ontberingen ervaren maakt mijn nieuwe werkplek nog groter. De ARC, de permanente klimwand van ClimbAID, bevindt zich in de Bekaa-vallei, ongeveer 50 km landinwaarts van Beiroet en 20 km van de Syrische grens. Op het schilderachtige terrein van Arcenciel, een Libanese NGO, creëert de ARC een veilige en gastvrije omgeving voor jongeren in de Bekaa. Omgeven door grote bomen en een groene tuinruimte, biedt de kleurrijke boogvormige klimwand een rustgevende sfeer voor de vele activiteiten van ClimbAID. Het voelt als een oase afgeschermd van de problemen van de buitenwereld.
Maar dit is slechts een van de vele redenen waarom de deelnemers van ClimbAID hier zo graag komen. De ARC is een plek voor hen om te ontspannen en hun realiteit te vergeten - een plek waar ze vrienden kunnen ontmoeten, de onzekerheid in hun leven kunnen vergeten en gewoon kunnen klimmen
Een van de dingen waar ik het meest van genoten heb, is het helpen om een vrouwen-alleen bouldergroep op te starten. De eerste sessie vond deze week plaats en het was ongelooflijk. In totaal namen 8 Syrische en Libanese meisjes tussen de leeftijd van 14 en 18 jaar deel. Tijdens het inchecken zeiden ze dat ClimbAID voor hen aanvoelt als een tweede familie. Het is een veilige ruimte waar ze zich krachtig kunnen voelen. De sfeer was vrolijk en gastvrij, waardoor ik me meteen geaccepteerd voelde door de groep. Het was inspirerend om hen hard te zien werken aan hun projecten en samen hun prestaties te vieren. Ik kan niet wachten om de komende sessies te plannen en eraan deel te nemen!
Week 3: Het Team en de sessies – een week van vele primeurs
De dagen zijn voorbijgevlogen en ik ben geschokt te beseffen dat het al mijn 3e week in Libanon is
Ik zal niet liegen, Arabisch is behoorlijk uitdagend om te leren. Maar ik ben trots om te zeggen dat ik mezelf nu kan introduceren en een paar willekeurige zinnen in gesprekken kan gooien. Hilarisch genoeg worden mijn beste inspanningen vaak verward met echte Arabische vaardigheden, wat altijd leidt tot het einde van de gesprekken met zenuwachtig gelach en een verontschuldigende glimlach van mijn kant. Maar waar hebben we handen en voeten anders voor als niet voor communicatieondersteuning, toch!? Gelukkig spreken mijn huisgenoten Matilda (stagiaire bij ClimbAID) en Raelyn (langdurige vrijwilliger) allebei redelijk goed Arabisch. Dit maakt het leven in de Bekaa Valley veel beheersbaarder. Leuk feitje, wist je dat veel Libanezen tweetalig of zelfs drietalig zijn? Afhankelijk van het gebied en de familieachtergrond groeien veel Libanezen op en spreken ze Arabisch, Frans en Engels
Naar mijn voordeel, communiceert het ClimbAID-team voornamelijk in het Engels. Naast mijzelf, bestaat het team ter plaatse momenteel uit vijf andere mensen: Charlie, de Libanese projectmanager, Yehya uit Syrië, facilitator, en Elsa, ook Libanees, die als vrijwilliger sessies leidt en helpt met de communicatie op sociale media. Matilda uit Duitsland en Raelyn uit de Verenigde Staten ondersteunen het lokale team respectievelijk gedurende 6 en 3 maanden, waarbij ze kennis meebrengen van sociaal en NGO-werk. Bovendien kan ClimbAID voor klim- en route-instellingssessies rekenen op een toegewijd lokaal team van 15 jonge vrouwen en mannen
"Het was prachtig om de trotse gezichten te zien en te aanschouwen hoe dit programma sterke banden had gesmeed binnen de groep, ongeacht achtergrond of geslacht."
Elke week oude routes worden van de klimwand gehaald, grepen schoongemaakt en nieuwe routes gezet. Ik was erg zenuwachtig toen ze me vertelden een route te zetten voor de eerste keer, maar het bleek een superleuke taak te zijn en het eindresultaat bleek vrij goed te zijn! Desalniettemin geloof ik dat het hoogtepunt voor elk teamlid ongetwijfeld het deelnemen aan sessies en het interactie hebben met de deelnemers is.
Deze week hadden we een hele speciale gelegenheid! Een van de YouCLIMB groepen heeft hun 10-sessie leerplan afgerond. Het doel van het YouCLIMB programma is om de deelnemers teamwork, communicatie, probleemoplossend vermogen en leiderschapsvaardigheden bij te brengen, evenals vertrouwen door middel van klimmen. Het programma omvat een hoop leuke educatieve spellen en groepsdiscussies over bovenstaande doelstellingen. Om hun prestaties te vieren en hen welkom te heten bij de ClimbAID-familie hadden we een kleine ceremonie waarbij gepersonaliseerde certificaten werden uitgedeeld, we dansten dabke, een typische Levantijnse volksdans en deelden thee en fruit. Het was prachtig om de trotse gezichten te zien en te ervaren hoe dit programma sterke banden binnen de groep had gecreëerd, ongeacht achtergrond of geslacht. Ik hoop dat velen van hen zullen doorgaan met klimmen en misschien zelfs solliciteren voor het ClimbAID-vrijwilligersprogramma
Over klimmen gesproken, is het helaas al mijn laatste weekend met de ClimbAID-gemeenschap waar ik zo van ben gaan houden. Ook Beat, de oprichter van ClimbAID, is zojuist aangekomen vanuit Zwitserland. Ik kijk er ook naar uit om hem beter te leren kennen! Wij gaan allemaal samen naar onze favoriete rotsen rond Tannourine en Beit Chlela, ongeveer 75 km ten noorden van Beirut. Het is een behoorlijke lange rit maar de gekke tufa-formaties en kleurrijke kalksteenrotsen laten het hart van elke klimmer sneller kloppen.
Na 2 dagen van uitdagende beklimmingen gaan we terug naar huis. Het is al donker, maar we willen stoppen bij de kust om de zelfgemaakte appeltaart van Matilda en Yehya te eten. Beat leidt ons naar zijn favoriete strand dicht bij Batroun. Het is een van de weinige resterende openbare stranden, een strook rotsachtige kliffen die er perfect uitzien om te klauteren en van af te springen... niet 's nachts echter. Met hoofdlampen op zoek we een plaatsje uit voor onze avondsnack en kijken we hoe de golven om ons heen spoelen. Dit is misschien wel de meest perfecte manier om deze derde week af te sluiten.
©Juman Sayegh
Week 4: De laatste week
Ik ben nog steeds aan het proberen om op adem te komen terwijl ik aan boord ga van het vliegtuig naar huis, maar ik heb het gehaald! Blijkbaar zal sprinten om elk vervoermiddel te halen altijd mijn beste cardiotraining zijn. Maar het was het waard: Ik ontdekte op het laatste moment wat prachtige Syrische stoffen in Beiroet die ik gewoon niet kon achterlaten, dus moest ik mijn vertrektijd een beetje uitdagen
Tijdens de vlucht vond ik de tijd om terug te kijken op mijn enerverende laatste week in de Bekaa-vallei.
Deze week werden we niet één, maar twee keer uitgenodigd voor een Arabisch diner. En laat me je vertellen, het was een droom! De families van Yehya, ons teamgenoot, en Hassan, een deelnemer van ClimbAID, deden hun best om heerlijke, traditionele gerechten voor ons te bereiden. Het was overweldigend om de warmte te ervaren waarmee we werden verwelkomd en te zien hoeveel tijd en moeite er werd besteed aan het hosten van ons. Het was een werkelijk memorabele ervaring, en ik kan niet wachten om enkele gerechten die ik daar heb geprobeerd thuis opnieuw te maken!
Onvermijdelijk kwam mijn laatste dag met ClimbAID eraan. Ik nam deel aan één laatste ACADEMY-sessie voordat ik naar Beiroet vertrok voor een laatste avondje uit met mijn dierbare teamgenoten. De ACADEMY richt zich op het aanleren van klimtechnieken en juiste trainingsmethoden voor deelnemers die willen vooruitgaan als klimmers. Dit is ook een van de weinige sessies per week waar het team actief traint samen met de deelnemers. De leuke opwarmspelletjes en het contact met de deelnemers tijdens de uitdagende taken waren altijd geweldig, en ik vond het heerlijk om de korte yogastromen aan het einde te leiden
"Ik ben diep dankbaar voor de gelegenheid om al deze inspirerende mensen te ontmoeten."
Na 4 weken met het project geloof ik oprecht dat de positieve sfeer en het gevoel van gemeenschap die ClimbAID bevordert, een positieve invloed hebben op de deelnemers en het beste in mij naar boven brengen. Ik was sprakeloos en ontroerd toen deelnemers langskwamen met bloemen, zelfgemaakte cadeaus en brieven om me op mijn laatste dag vaarwel te wensen. Ik kwam om mijn passie voor klimmen te delen en ervoer zoveel vriendelijkheid en waardering terug dat het enige wat ik kan zeggen is bedankt voor deze onvergetelijke tijd! Ik ben diep dankbaar voor de kans om al deze inspirerende mensen te ontmoeten en de schoonheid en uitdagingen van het leven in Libanon te ervaren
Dank u Mammut en ClimbAID voor deze unieke kans!
Ik kijk ernaar uit om deel te blijven uitmaken van de ClimbAID-familie aangezien ik van plan ben om in de toekomst als vrijwilliger met ClimbAID in Zwitserland te werken.
ClimbAID is een NGO uit Zwitserland die afhankelijk is van donaties om hun werk te kunnen doen. Als u de projecten wilt steunen, kom er dan meer over te wetenHier.
