BEYOND

THE

KNOWN:

Bikepacking

in

Turkije.

Het

Taurusgebergte.

De zomermaanden zijn meestal volgepland met reisplannen en ideeën. Is er überhaupt tijd voor spontane avonturen? Toen Sami me belde, stond ik in de supermarkt tussen de tomaten en bananen. Terugkijkend was het een van die telefoontjes die het leven verrijken.

Het bracht me ver weg van all-inclusive hotels en luxe buffetten. In plaats daarvan verdiepte ik me in een cultuur die nog onbekend voor me was, communiceerde ik met de lokale bevolking voornamelijk met handen en voeten, en ervoer ik de fascinatie van een bikepacking-reis met al zijn hoogte- en dieptepunten – zowel topografisch als emotioneel.

De kunst en aantrekkingskracht van bikepacking ligt in het vinden van de balans tussen gewicht en comfort. Na een week op de fiets realiseer je je hoe weinig je echt nodig hebt om te leven. Je moet onvoorwaardelijk vertrouwen op alles wat je bij je hebt – zelfs op je medereizigers en metgezellen.

Toen ik Sami's oproep beantwoordde met een vastberaden 'Ja, ik doe mee', kende ik niemand in de groep. Ik zou ze pas leren kennen bij het begin van de reis in Turkije.

Misschien ken je deze magie in groepen: In de eerste paar uur ben je nog terughoudend. Maar hoe meer kilometers je samen fietst, hoe dichter je bij elkaar komt. Je deelt niet alleen de fysieke inspanning, maar ook de emoties. Iedereen speelt zijn rol in het succes van de groep, of het nu door motivatie is of simpelweg door te glimlachen op een moeilijk moment. Je groeit snel samen, ongeacht hoe verschillend je achtergronden of verhalen zijn. We werden in zeer korte tijd een eenheid. Tot op de dag van vandaag heeft deze reis een hechte band tussen ons allemaal gecreëerd.

Onze route besloeg in totaal 327,9 kilometer en 7.204 meter hoogte. We wilden het in vijf dagen voltooien. Het bracht ons naar het hart van de majestueuze Taurusbergen en het Köprülü Nationaal Park – een landschap zo vreemd en fascinerend dat het soms voelde als reizen op de maan. De ruige toppen en diepe valleien boden een achtergrond die ik nog nooit eerder in Europa had ervaren. Alles was zo ongerept.

De eerste dag op de fiets langs de kloof was al schilderachtig: kristalhelder water, turkoois gekleurde rivieren die zich een weg banen door steile rotswanden, en steile bergbeklimmingen die ons de adem benamen – niet in de laatste plaats vanwege onze zware bagage. Onze fietstassen waren gevuld met een reparatieset, kampeerspullen, een lichte donzen slaapzak, slaapmat, tent en persoonlijke bezittingen. Een pak kaarten voor de avonden rond het kampvuur en een zakmes waren ook essentieel. Tenslotte kon ik echt niet raden welke wilde dieren ons zogenaamd wachtten in het achterland van Antalya...

Op de tweede dag van onze route gingen we op weg naar Derebucak. De reis door het schilderachtige landschap was vermoeiend, maar het vooruitzicht van onze eerste kampeerplaats motiveerde ons. Na een eenpanspasta-diner en een sterrennacht vervolgden we de volgende ochtend onze reis naar het historische dorp Sarihacilar aan de legendarische Zijderoute. De Ottomaanse architectuur en de knoophuizen brachten ons terug in de tijd. Veel ervan was verwoest en onbewoonbaar, maar de gastvrijheid was uitstekend. Een oudere vrouw nodigde ons spontaan uit voor een tahini-proeverij in haar kleine fabriek. Het was precies deze geur van geroosterde sesamzaadjes die ons keer op keer vergezelde tijdens onze eerste dagen op de fiets. Wanneer we konden, luisterden we naar de verhalen van de lokale bevolking – tenminste wanneer we een manier konden vinden om te communiceren.

Op dag vier vervolgden we onze reis naar Gündoğmuş. De verwachting van de zee groeide met elke kilometer die we aflegden. Uiteindelijk zouden we op de laatste dag de kust bij Manavgat bereiken. De gedachte aan een verfrissende duik in het koele water om het stof van onze reis van onze huid te wassen gaf ons vleugels. Maar dit fietsproject zou voor mij anders eindigen.

We waren weer midden in niemandsland en waren ongeveer een uur op de fiets toen ik me plotseling als een hert in de koplampen voelde – een moment waarin je binnen enkele seconden beseft dat het te laat is om uit te wijken. Het volgende moment botste ik frontaal tegen een auto die om de bocht kwam. Denisa was vooruit gegaan, maar de bestuurder moet geschrokken zijn om hier in deze wildernis fietsers te zien, omdat hij zijn koers iets veranderde en plotseling naar mij toe reed. Het volgende moment opende ik mijn ogen weer en lag ik met mijn hoofd in de voorruit. De tijd leek stil te staan. De helm absorbeerde de kracht van de impact en terwijl iedereen om me heen angstig probeerde me van de scherven te bevrijden, had ik dit vreemde gevoel van veiligheid. Ik voelde geen pijn en merkte de scherf in mijn nek of de wonden op dat moment niet op. Het was toch niet zo erg, of wel?

Ik kwam aan in het ziekenhuis zonder dat iemand me in eerste instantie echt begreep. In de ambulance probeerde de paramedicus vriendelijk met me te praten via Google Translator. Later vertelde de dokter me zonder woorden hoe dichtbij het allemaal was gekomen. De scherf die mijn nek had doorboord, miste een vitale slagader slechts met 1-2 centimeter.

Ik had meer geluk dan verstand bij dit ongeluk. De volgende ochtend gingen de meisjes weer op pad en vervolgden onze route alleen. Mijn dankbaarheid dat ik er zo licht vanaf was gekomen, maakte plaats voor een ander gevoel: onvolledigheid. Op de een of andere manier was ik verdrietig. Het was mijn eerste sportieve uitdaging die ik niet had kunnen voltooien. Natuurlijk maken tegenslagen deel uit van de sport. Je groeit met de bergen, en je faalt erin – logisch. Maar na alle fietsraces, tochten en kilometers die ik dit jaar al had verzameld, wie had gedacht dat de Turkse bergen me deze belangrijke les op zo'n harde manier zouden leren?
Je hebt geen controle over je lot...

En toch vergezelde de gedachte dat ik ze een beetje had teleurgesteld me tot het einde.

We waren in zo'n korte tijd ongelooflijk hecht geworden. Iedereen had zijn rol in het team. Het was duidelijk dat ik geen minuut met hen wilde missen, vooral niet het einde. Ik was des te blijer om hen allemaal weer te zien op het strand – onze bestemming. Ik heb zeker veel geleerd tijdens dit avontuur, maar nog waardevoller was de realisatie van hoe snel vreemden echte vrienden kunnen worden. Het was zeker niet de laatste keer dat we samen fietsten. Het volgende avontuur is zeker slechts een supermarktbezoek verwijderd.