Vertrouwen

op

onbekend

terrein

Wanneer je weggaat van de bergen, is de anticipatie om terug te keren naar de sneeuw elektrificerend. Na haar eerste jaar geneeskunde gestudeerd te hebben in Ierland, was Katie Combaluzier enthousiast om haar ski's uit het stof te halen die daar lagen sinds haar vorige winterspend in Revelstoke, Canada. Toen ze aankwam in Frankrijk, vond de voormalige racer aansluiting met wat vrienden van vrienden voor een tocht bij Chamechaude nabij Grenoble, die tragisch eindigde met één dode en Combaluzier achterliet met een gebroken wervelkolom. Bijna vijf jaar later legt de toekomstige arts uit hoe het gevoel een buitenlander te zijn haar besluitvorming op de dag van het ongeluk beïnvloedde en hoe haar liefde voor het skiën niet verdween.

Bekijk de nieuwe film uit onze Aspects-serie, Along for the Ride, en lees het uitgebreide interview met Combaluzier hieronder.

Heeft het wonen in Dublin je relatie tot skiën veranderd?Zeker. Verhuizen naar een land zonder sneeuw of bergen na het vorige seizoen in Revelstoke doorgebracht te hebben, liet me echt hunkeren naar de bergen en zeer enthousiast om elke kans om te skiën te grijpen. Ik wilde op de sneeuw komen, wat leidde tot deze reisIn de film zei je dat er keuzes waren die je die dag hebt gemaakt, die je anders niet zou hebben gemaakt. Wat betekende dat?In een onbekend terrein in een onbekend land speelde een enorme rol in de besluitvorming, of het gebrek daaraan, die dag. Ik had niet mijn vertrouwde Lawine Canada voorspelling om op te vertrouwen, dus moest ik mijn vertrouwen stellen in de lokale kennis. Daarnaast, als buitenlander met een taalbarrière, was het supermakkelijk om in de ‘volger’ rol te vervallen, waar ik niet het gevoel had dat ik kon zeggen wat we deden of waar we naartoe gingen omdat ik niet lokaal was. Door in die passieve rol te belanden, liet ik echt beslissingen nemen zonder ze in twijfel te trekken, en dat is iets wat ik nooit had laten gebeuren terug in mijn eigen bergen waar de samenwerking sterker was en ik meer kennis had van het gebied.

Voelde je je zich ervan bewust hoeveel vertrouwen je de lokale mensen in je groep gaf om het terrein en het lawinegevaar te beoordelen? Of was dat pas achteraf duidelijk?Ik denk dat ik me echt concentreerde op bijhouden, wat op zichzelf een afleiding is. Hier waren we, op een rondleiding waar zij locals zijn. Ik ben de vriend van een vriend, en ik voelde me echt uit vorm voor het rondleiden omdat ik niet regelmatig in Ierland kon rondleiden. Het is een ander soort relatie wanneer je het gevoel hebt dat je bent uitgenodigd om aan te sluiten bij de rondleiding van iemand anders dan wanneer het je eigen groep vrienden is waar je een duidelijke klik mee hebt. Ik wilde geen last zijnIk denk dat dat heel herkenbaar is. Een van de dingen die me troffen in de film was jullie opmerkingen over hoe de mannen de besluitvorming overnamen. Ik ben benieuwd naar je gedachten over genderdynamiek in de buitenlucht, voorbij dit ongeluk…Het zijn een vrouw in een door mannen gedomineerde sport kan me zeker het gevoel geven dat je jezelf moet bewijzen of je plek moet verdienen. Persoonlijk heb ik een zeer timide persoonlijkheid, waardoor ik altijd moeite heb gehad om mijn mening te uiten, vooral op plekken waar ik me in de minderheid voel. Het is uiterst eenvoudig om anderen beslissingen voor je te laten nemen wanneer je voelt dat zij de dominantere stem in de situatie zijn. Maar beslissingen in de natuur zouden een gezamenlijke inspanning moeten zijn. Iedereen verdient het dat hun stemmen en perspectieven in overweging worden genomen

Als Canadees die in Europa aan het skiën is, ben ik benieuwd of je die dag culturele verschillen hebt gevoeld?Zeker. Het was mijn allereerste keer skiën in Europa en ik zag meteen verschillen. Er werd niet gegraven of bijeen gekomen om groepsplannen of beslissingen te maken. Het voelde erg snel, alsof we onze rondes gingen doen, wat, denk ik, meer gebruikelijk is in Europa. Ik was gewend aan Canada, waar mensen zich meer bewust zijn van hoe alleen je bent, wat ervoor zorgt dat je anders over risico's denkt. Een groot verschil in deze Europese plaatsen is dat je altijd erg dicht bij een dorp bent, wat de dingen veiliger kan doen lijken. In onze situatie namen we een lokale bus naar de basis van het sneeuwspoor.
In een interview voor Aspects Ep.01, Forrest Schorderetbesprak waarom hij openbaar wilde zijn over de lawine waarin hij en zijn broer betrokken waren. Wat inspireert je om dit verhaal te delen?Ik geloof niet dat er reden is om dit geheim te houden. Als het mensen kan helpen, wil ik dat. Ja, ik vertel iedereen al deze fouten die ik heb gemaakt, maar hopelijk kan dat incidenten in de toekomst voorkomen. Ik wil niet doen alsof dit gewoon een van die ongelukkige ongevallen was. Het had voorkomen kunnen worden en op elk moment hadden andere beslissingen kunnen leiden tot een totaal ander resultaat dat een leven had gered en mijn leven veel lijden had bespaard.

Zie je jezelf terugkeren naar de skitoer?Ik heb deze grootse ideeën over het betreden van routes onder eigen kracht. Dat is iets wat ik echt graag zou willen doen, maar het is een van die dingen die een team vereisen. Iedereen zou bereid moeten zijn om risico's te accepteren. Als ik buiten was en er was een lawine die iemand anders bedolf, wat zou ik kunnen doen?Dat zijn grote beslissingen. Hoe was het om te leren zitten skiën?Toen ik het voor het eerst probeerde, dacht ik: oh, dit voelt als snowboarden, omdat je op één ski staat en de kanten rolt. Maar eenmaal ervaren en met racen, leer je hoe je de ski moet afsnijden. Dat brengt je meteen weer terug naar het staand skiën, liggend op de kant, een bocht maken. Het is hetzelfde. Eerst dacht ik dat ik de voorkeur zou geven aan staand skiën, maar nu zie ik het niveau van onafhankelijkheid en het vermogen dat ik zittend heb. Sprongen, bobbels, bomen - met zitskiën kan ik dat doen, terwijl staand skiën me vastzet op de magische lopende band. Dat is iets waar ik niet in geïnteresseerd benWat zeg je tegen de mensen die niet begrijpen waarom je na je ongeluk en blessure weer bent gaan skiën?Als levenslange skiër, was het nooit een optie voor mij om te stoppen met skiën. Het maakt niet uit dat mijn leven veranderde door een skiongeluk. Voor mij was het de meest natuurlijke zaak van de wereld. Zitten of staan, in de kern, is het hetzelfde. Je bent buiten, in de bergen en geniet van het leven. Het is mijn favoriete ding ter wereld.