Een verhaal van mislukking - Adam Ondras 9e poging in Cueva Negra, Montanejos
06/2024
@Petr Chodura
Petr Chodura
Adam Ondra
Adam Ondra staat waarschijnlijk bekend als de klimmer die slaagt in alles. Een buitengewoon talent dat de moeilijkste routes er gemakkelijk uit laat zien en nooit succes aan de kant laat liggen. Toch ervaart zelfs Adam Ondra mislukkingen. Hoe hij de 9a-poging in Cueva Negra in Montanejos aanpakte en wat dit zegt over eerlijkheid in het klimmen en met jezelf.
Ik denk graag aan klimmen als een zeer rechtlijnig spel wat betreft resultaten. Je klimt de route of niet. Je valt eraf of niet. Er zou zoiets kunnen zijn als "bijna de route klimmen", maar diep in je gedachten weet je dat alleen het klimmen van de route of boulderprobleem echt relevant is. Dat is heel anders dan veel andere menselijke activiteiten waar het oordeel meestal erg subjectief is. Helaas is zelfs in het klimmen het vaak niet zo rechtlijnig als ik zou willen.
Boulderen is waarschijnlijk duidelijk omdat het puur en simpel is qua uitrusting. Je hebt alleen klimschoenen nodig. Elk contact met de grond, spotter of naburige blokken betekent dat je poging ongeldig is. We noemen dit een "dab" in het klimjargon. Maar wat als je de grond raakt met je wijde T-shirt of lang haar? De meeste mensen zouden waarschijnlijk zeggen dat het geen dab is. Maar niet iedereen.
Sportklimmen heeft meer ethische dilemma's en sommige daarvan zijn zelfs minder voor de hand liggend. Ik zal het niet hebben over de meer voor de hand liggende zoals kniebeschermers (met boeken) en voorklimmen. Bepaalde routes kunnen geëlimineerd worden en sommige van de grepen iets buiten de lijn kunnen ongeldig zijn voor de route die je probeert. Een van de minder besproken ethische kwesties is het afdalen naar de grond nadat je de eerste paar haken hebt ingehaakt. Die praktijk wordt volledig geaccepteerd in verschillende landen, maar kan leiden tot bizarre praktijken zoals 20 meter afdalen over makkelijker terrein en vervolgens in feite het grootste deel van de route klimmen op toprope. Naar mijn mening, zodra je de grond verlaat, zou je nooit moeten terugkeren, maar je kunt altijd terugkeren naar de richel. Wat als de richel 30cm boven de grond is? Ik denk dat het OK is.
"Geen enkele pil, hoe bitter ook, is zo belangrijk om door te slikken. Het is belangrijk om eerlijk te zijn, vooral met jezelf."
Onlangs heb ik geprobeerd om een 9a route in Montanejos, Spanje te onsighten. Mijn poging verliep erg goed, ik was net onder de crux, gebruikte een marginale kneebar om uit te rusten en de crux moves boven mij te controleren. Net voordat ik klaar was om te vertrekken, brak ik de rand van de kleine tufa waar mijn knie was, waardoor mijn voeten de lucht in gingen. Ik hing nog steeds vast met mijn handen, ik viel niet. Mijn voet raakte echter licht verstrikt in het touw, waardoor de zwaai van mijn lichaam werd gestopt. Ik weet zeker dat ik niet zou vallen in deze situatie als ik het touw niet had, maar dan zou ik meer met de zwaai moeten omgaan, wat iets vermoeiender zou zijn. Het was geen fout van de zekeraar, want hij had genoeg speling in het systeem, alleen de touwweerstand door ongeveer 6 karabiners was genoeg voor een beetje hulp. Ik weet vrij zeker dat als dit in een wedstrijd zou gebeuren (in dat geval zou ik waarschijnlijk de greep niet breken, maar laten we zeggen dat het een voetuitglijder zou zijn), de juryleden mij zouden laten doorgaan met klimmen en dat het geen probleem zou zijn.
Het was een voor de hand liggende beslissing om mijn poging te stoppen, ook al kon ik de rots de schuld geven van het breken. Ik zou niet zijn gevallen als het touw er niet was geweest, maar voor mij is de vraag: "Heb ik enige vorm van hulp gekregen?" en het antwoord is: "Ja, voor een halve seconde". Hoe bitter de pil ook is om te slikken. Het is belangrijk om eerlijk te zijn, vooral met jezelf. Ik kan me andere routes voorstellen waarbij er te veel touwweerstand is om bepaalde bewegingen op een dynamische manier te maken omdat een dynamische beweging de zwaai produceert die moeilijk vast te houden kan zijn, maar de touwweerstand zelf (niet te spreken over de zekeraar die je niet genoeg speling geeft) elimineert de zwaai.
Het is eigenlijk geweldig dat rotsklimmen een sport is zonder juryleden. Het is zeker relatief eenvoudig om vals te spelen, maar het is een geweldige leermogelijkheid voor ons om eerlijk en rechtvaardig te leren zijn. Ik vind het fijn om over de wereld als zo'n plek te denken, althans op de lange termijn. Het is goed om eerlijk te zijn, ook al kan het op korte termijn een ander verhaal zijn. Omarm de leermogelijkheid en negeer de verleiding van oneerlijkheid de volgende keer dat je gaat klimmen.
